Zamość zwany perłą renesansu to jedno z najpiękniejszych miast wschodniej Polski, wpisane na listę zabytków UNESCO. Miejscowość została założona w XVI wieku przez kanclerza i hetmana Jana Zamoyskiego i była stolicą Ordynacji Zamojskiej, zarządzanej oczywiście przez Ordynata.

Do historii miasta nawiązuje nazwa Karczmy „Ordynat” wybudowanej przez Darka w Wielączy pod Zamościem. Mężczyzna od lat zajmował się gastronomią, ale marzyło mu się „coś większego”. Kiedy parę kilometrów od Zamościa wypatrzył piękna działkę przy samej drodze na Szczebrzeszyn, zakochał się w tym miejscu. Niedługo później kupił działkę i wybudował karczmę. Drewniane wnętrze urządził według swojego gustu, a na ścianach zawisły szable i inne elementy nawiązujące do historii.

Chociaż Darek prowadzi karczmę razem z żoną Dorotą, podział obowiązków jest jasno określony. Kobieta gotuje na kuchni, a mężczyzna zarządza całością mając w każdej sprawie ostatnie, decydujące słowo. Nawet w menu znajdują się dania wymyślone przez właściciela, jak np. placek karczmarza, czyli placek ziemniaczany a la pizza. W karcie królują też potrawy regionalne jak np. pierogi doprawione mięta, flaczki Zamoyskie i pieczona kaczka, którą Karczma reklamuje się już od frontu.

Chociaż „Ordynat” został wybudowany przy ruchliwej drodze, to z jakiś powodów brakuje w nim ludzi. Nerwową atmosferę odczuwają pracownice, ale nikt nie wie, jak zmienić sytuację. Jedynym ratunkiem jest Magda Gessler.

Ram już jako 16-latek uwielbiał kuchnię. Przeprowadził się z Nepalu do Indii, a następnie do Dubaju, gdzie pracował w gastronomii. Kiedy kolega zaproponował mu wyjazd do Polski zgodził się bez wahania. Doświadczenie, które posiadał pozwoliło mu zostać szefem kuchni w warszawskiej restauracji indyjsko-tajskiej. Prajwal i Ram poznali się dopiero w Polsce, gdzie razem pracowali przez kilka lat. Ponieważ razem świetnie im się pracowało i lubili się, zaczęli myśleć o otwarciu własnej, choćby niewielkiej restauracji. Wtedy Ram znalazł w sieci informację, że za atrakcyjną cenę mogą zostać właścicielami baru z kuchnią indyjską w Toruniu.

Obaj uznali, że to jest świetna okazja. Postanowili wykorzystać wiedzę i doświadczenie, które zdobyli w Polsce. Zdecydowali się na dużą kartę z daniami indyjskimi oraz z kuchnią tajską, nazywając bar „Masala Twist”. Przepisy zostały zmodyfikowane tak, aby sprostać polskim gustom. Ram zdawał sobie sprawę, że Polacy nie lubią ostrych potraw. Do swoich dań zaczął dodawać więcej słodkiego smaku. Niestety zakup lokalu pochłonął prawie całe ich fundusze. Właściciele nie mogli pozwolić sobie na nowy wystrój baru, ale obaj uznali, że świetna kuchnia będzie bronić się sama. I rzeczywiście ich potrawami zachwyciła się jedna z ich klientek Sara – absolwentka technikum gastronomicznego, zafascynowana kulturą Indii. Dziewczyna początkowo po koleżeńsku pomagała właścicielom, ale szybko okazało się, że jest potrzebna i została zatrudniona jako kelnerka. Chociaż Sara docenia kuchnię Prajwala i Rama, to w Toruniu nadal jest zbyt mało entuzjastów ich talentu. Nieliczni, którzy u nich jadają, zawsze chwalą potrawy. Są jednak tygodnie, w których prawie nikt nie zagląda to „Masala Twist”, chociaż toruńskim starym miastem przechodzą w sezonie tłumy ludzi. Ram sam przyznaje, że zna się na gotowaniu, ale na ekonomii, czy zarządzaniu, czyli rzeczach związanych z prowadzeniem własnej restauracji już niestety nie. Dlatego kiedy sytuacja finansowa zaczęła być naprawdę krytyczna, Sara zaproponowała, że poprosi o pomoc Magdę Gessler.

Zobacz także the best of z poprzedniego odcinka:

Swoje pierwsze bistro nazwała własnym nazwiskiem, czyli „Szafran”, a ogromna fototapeta ze zdjęciem szafranu, czyli „najdroższej przyprawy świata” ozdobiła jedną ze ścian odnowionego z takim trudem lokalu. W menu produkt niestety już się nie pojawił, chociaż karta dań to mieszanina bardzo różnych dań. I tak Alina została restauratorką, chociaż trzeba przyznać, że to określenie nieco na wyrost. Kobieta nie miała żadnego doświadczenia w gastronomii i w dodatku nie umiała gotować. Z powodu braku kucharzy, to ona przygotowywała w kuchni wszystkie potrawy. Szybko się okazało, że Alina jednak nie jest samorodnym talentem kulinarnym i gości w „Szafranie” w zastraszającym tempie zaczęło ubywać. Kiedy wreszcie udało się jej skompletować personel, a klienci zaczęli nieśmiało przekonywać się do jej bistra, Alina odkryła kolejne swoje błędy. Ceny dań były często niższe niż koszty użytych produktów. W dodatku kobieta w obawie przed utratą pracowników często ich wyręcza i rozpieszcza. Wszyscy zatrudnieni w bistro mają nie limitowane napoje oraz posiłki z karty za darmo. W efekcie właścicielka nic nie zarabia, czasami wychodzi „na zero”, ale zazwyczaj dokłada do interesu. Wie, że długo tak nie wytrzyma. Narasta w niej złość, bo naprawdę ciężko pracuje nie mając własnego życia. Dodatkowo Alina nadal jest na utrzymaniu rodziców. Nie wyobraża sobie jednak, że mogłaby zamknąć swoją restaurację. Czy Magda Gessler ją przed tym uchroni?

2 lata temu przy ruchliwej ulicy w niewielkiej Trzebini pan Roman otworzył naleśnikarnię. Lokal przez chwilę cieszył się powodzeniem, ale klientów szybko zaczęło ubywać. Wtedy właściciel zdecydował się na zmiany i zaufał swojemu 21-letniemu kucharzowi. Pewny swojej wiedzy przywiezionej z Krakowa wpadł na pomysł otwarcia restauracji rybnej i to nie byle jakiej, bo serwującej ryby oceaniczne. Ponieważ nigdzie w okolicy nie było podobnego lokalu, pan Roman uznał, że to niezły pomysł. Aby nadać nazwie światowego poziomu nazwano ją „Porto di mare”, czyli po polsku „port morski”. Niestety mieszkańcy Trzebini do nowego pomysłu zrazili się jeszcze szybciej niż do naleśników. Ryby szybko zaczęły się psuć, więc w pośpiechu wycofano je z menu, wprowadzając kuchnię polską. I tak pod błękitnym szyldem „Porto di mare” obiecującym morskie specjały, w karcie króluje schabowy, barszcz, czy swojski żur. W lokalu poza młodym i ambitnym Adamem, jest też doświadczona kucharka Ewa, która jak sama twierdzi, gotuje tutaj jak w domu. A jednak w żaden sposób nie udaje się przekonać okolicznych mieszkańców, żeby częściej tu przychodzili na swojskie obiady. Pan Roman ledwo wiąże koniec z końcem, bo restauracja przynosi same straty. Dawno by już musiał ją zamknąć, gdyby nie jego druga firma, czyli zakład pogrzebowy. Wszystkie zarobki idą od razu na „łatanie dziur” finansowych w „Porto d mare”. Problem w tym, że pieniędzy ciągle jest za mało, a zaległe płatności i pensje dla pracowników tylko narastają. Zespół pana Romana zgodnie twierdzi, że coraz gorszy stan ich szefa jest największą przeszkodą w prowadzeniu restauracji. A jak jest naprawdę? To będzie musiała rozstrzygnąć, wezwana na pomoc Magda Gessler.